‘Op ‘n mul pad neem ik Martha’s rollator gewoon op mijn nek’

Martha: “Heerlijk om samen een vierdaagse te lopen, al gaat het niet meer zo hard als vroeger. 6 jaar geleden viel ik van een huishoudtrap. Ik brak mijn been op 5 plekken en mijn knie was voor 60 procent kapot. Door de ingewikkelde operatie kreeg ik een klapvoet en later kwam er nog een scheur in de patellapees bij. De fysiotherapeut hielp me weer aardig op de been, maar buitenshuis kan ik helaas niet meer zonder krukken en rollator.”

Albert: “Net voor Martha van de trap viel, liepen we een keer de Plus Wandel4daagse Alkmaar. Vonden we allebei heerlijk. Het jaar na haar val wilde Martha het graag weer proberen, ze is een echte doorzetter. De tocht met krukken lopen ging niet zo goed, daarom kochten we een lichtgewicht rollator. Best een stap voor Martha, maar hiermee gaat het echt beter.”

Martha: “Nu lopen we elk jaar de vierdaagse van Alkmaar en doen we mee aan andere wandeltochten, zoals de Tocht om de Noord. Dat heeft al een hele verzameling medailles opgeleverd. Het wandelen is gezellig en geeft een goed gevoel. Bovendien moet ik bewegen om mijn te slappe bovenbeenspieren niet verder te laten verslappen.”

Albert: “We worden regelmatig ingehaald door mensen die harder lopen, daardoor herkennen ze ons inmiddels. Ook de organisaties weten wie we zijn, en ze vinden het leuk als we weer meedoen.”

Martha: “Het lopen gaat natuurlijk minder snel dan vroeger, ook doordat we tussendoor steeds even moeten gaan zitten. Gelukkig mogen wij een uur eerder beginnen dan de andere lopers. Dat loopt rustiger en we komen ook nog op tijd binnen. Albert is soms wel ongeduldig, hij moet zich natuurlijk aanpassen aan mijn tempo. ‘Ga jij maar vast vooruit’, zeg ik dan, ‘ik kom wel iets later’. Maar hij wacht altijd op me.”

Albert: “Door Martha moet ik inderdaad langzamer lopen dan ik kan, maar ik heb me daar allang bij neergelegd. Als we op een stukje drassig boerenland komen of bij mul zand, klap ik de rollator in en neem ‘m een stuk op mijn nek. Andere wandelaars geven Martha dan een arm om haar verder te loodsen.”

Martha: “Ik ben blij dat Albert me helpt, zonder hem zou ik deze wandeltochten niet kunnen doen. In huis kan ik aardig uit de voeten zonder rollator en krukken. Ik ben niet bang om te vallen, maar doe wel voorzichtig. Soms is het even vechten om mijn eigen gang te kunnen gaan, Albert wil me graag met alles helpen.” 

Albert: “Tja, Martha wil zichzelf kunnen redden, dat snap ik best. Als ze kleine stukjes zonder krukken en rollator loopt, ondersteun ik haar wel. Ik ben haar derde kruk, grap ik weleens. Het is fijn dat ze over haar schroom is heengestapt qua rollator. Dat ding staat haar goed, ze loopt er mooi recht achter.”