Doorgaan! Volhouden! Zo doet topsporter Matthijs Büchli dat

Wat een power komt er uit die omvangrijke bovenbenen van Matthijs. Die spieren heeft hij hard nodig om het verzet van zijn 5,9 kilo wegende fiets rond te trappen. In korte tijd moet hij vanuit stilstand bijna 70 kilometer per uur rijden. En dat op die dunne bandjes. Natuurlijk komen die benen en snelheid er niet vanzelf. Dat is trainen, trainen en nog eens trainen. Hoe leuk is eigenlijk zo’n topsportleven?

Matthijs moet er wel om lachen. “Tja, het is nu eenmaal zo dat als je een topprestatie wilt leveren je heel veel moet trainen. Maar als je iets echt heel leuk vindt, kost het niet veel moeite. Intensief is het wel, en af en toe ook pijnlijk en zwaar. Maar wil je de beste zijn, dan heb je geen keuze. Het gaat niet vanzelf, dus stap je weer op die fiets.”
 

Krachthonk

“Gemiddeld ben ik zo’n 30 uur per week met mijn sport bezig. Ik train veel op de wielerbaan, maar ook in het krachthonk. Voor een duurtraining rijden we trouwens ook gewoon op de weg. Hoeveel en waar we trainen is afhankelijk van de periode van het seizoen waarin we zitten. In de zomer doe ik meer kracht- en duurwerk. En in het najaar wanneer het wedstrijdseizoen begint, ben ik veel op de baan te vinden.”
 

Goede sleur

Al dat ‘doen’ levert ook weleens blessures op, vertelt Matthijs. “Ik heb vaak last van m’n rug. En bij de vele valpartijen heb ik aardig wat botbreuken en schaafwonden opgelopen. Negen van de tien keer verlies je. Dat is hard. Maar daar moet je je overheen zetten en geloof houden in jezelf en je coach. Dag in dag uit ga ik er weer voor. Voor mij is dat een goede sleur geworden.” 
                                      

Zilver!

Al dat harde werken leverde hem vorig jaar op de spectaculaire keirin een zilveren Olympische medaille op. “Keirin rijden komt oorspronkelijk uit Japan. Op de overdekte wielerbaan rijd je met 6 renners achter de derny aan. Een soort snorfiets die een aantal rondes op kop rijdt. Als die uit de baan verdwijnt, wordt er in de laatste 500 meter keihard gesprint om de winst.” In Rio was alleen de Brit Kenny sneller. Tot 50 meter voor de finish reed Matthijs ongeveer op de vijfde plek. “Tot ik een klein gaatje zag, daar in dook en tweede werd. Je bedenkt zoiets op gevoel en in een split-second.”
 

Familietijd

Het vele trainen, en alle wedstrijden in binnen- en buitenland zorgen ervoor dat Matthijs niet of nauwelijks in Nederland is. “Ik zou meer tijd aan mijn familie moeten besteden. Zij wonen een behoorlijk eind bij Apeldoorn vandaan, waar ik veel op de wielerbaan train. Maar als we op de baan in Amsterdam of Alkmaar zijn, ga ik wel even langs huis in Santpoort. Maar m’n ouders zijn er wel aan gewend, hoor. Ik ben al vanaf mijn zestiende het huis uit om me toe te kunnen leggen op de sport.’’ Voor een vriendin is ook al geen tijd. De uitleg is simpel: “Aan vrouwen moet ik nu niet willen beginnen. Ik ben 4 maanden in Nederland. Dan is het lastig om een relatie in stand te houden.”