3 generaties over werk-privé balans

‘Het leven is te mooi om alleen maar te werken’

Dymph (27): “Na mijn studie rechten werkte ik 3 jaar in het bedrijfsleven. Een soort ratrace vond ik dat. Waar mijn collega’s een werkweek van 50 uur heel normaal vonden, kreeg ik last van werkstress. Mijn baas vroeg elke keer ‘kun je dit ook nog even doen?’, waardoor ik in het weekend vaak nog klussen zat af te maken. Ik voelde me eigenlijk altijd opgejaagd. Toen een vriendin burn-out raakte, besefte ik: dat gaat mij niet overkomen, en zei ik mijn baan op. Nu werk ik als stewardess: geen job waarvoor ik meester in de rechten moet zijn, maar wel leuk en relaxed. Tussen de reizen door ben ik steeds een paar dagen thuis en vrij is dan ook echt vrij – er ligt geen werk dat ik moet afmaken. Dan slaap ik uit, spreek ik af met vrienden en ga ik lekker naar yoga. Wel verdien ik minder dan in mijn vorige baan, maar dat is dan maar zo. Tijd voor mezelf is ook belangrijk. Bij vrienden zie ik soms dat hun ambitie hen in de weg zit, ze moeten veel harder werken dan ze zouden willen. Dan zeg ik: het leven is te mooi om alleen maar met je baan bezig te zijn.”

‘Ik heb niet zo veel tijd voor mezelf nodig’

Marit (49): “Ik ben er zo een die het allemaal wil: én leuk werk én 3 kinderen én tijd voor mezelf, mijn man en voor vriendinnen. Op zich krijg ik energie van mijn 4-daagse baan als managing consultant, al is het wel een uitdaging om het thuis ook allemaal lekker te laten verlopen. Gelukkig kan ik goed organiseren. We hebben oppas aan huis, laten de boodschappen thuis bezorgen en ook dingen als de tuin besteden we uit. Zolang er thuis geen zieken of andere rare dingen zijn, loopt het best op rolletjes. Een keer in de maand plan ik een dag voor mezelf, dan ga ik winkelen of met een vriendin naar de sauna. En af en toe gaan mijn man en ik uit eten om samen bij te praten. Verder heb ik niet zo’n behoefte aan veel tijd voor mezelf. Ik vind mijn carrière belangrijk en zou niet weten hoe ik zonder mijn baan de dagen zou moeten doorkomen. Wat klinkt dat erg hè, zo hardop, maar het is echt zo.”

‘Het scheelde natuurlijk dat ik thuis niets hoefde te doen’

Ben (87): “In mijn werkende leven was ik directeur van een scholengemeenschap. Ik heb jarenlang hard gewerkt, maar of dat nou stress opleverde… Ik was niet zo bezig met omgaan met werkstress. Ik voelde me wel verantwoordelijk voor het inkomen voor ons gezin. Het scheelde natuurlijk ook dat ik thuis niets hoefde te doen, dat regelde mijn vrouw allemaal. Als ik thuiskwam, stond het eten op tafel. Om te ontspannen, ging ik op zaterdagochtend met een groepje collega’s hardlopen en schoffelde ik met plezier in mijn volkstuin. In de zomervakanties vierden we als gezin 3 weken vakantie in Zeeland. Meer vrije tijd was eigenlijk niet nodig, ik vond mijn werk leuk en zinvol. Het contact met de collega’s en leerlingen was meestal leuk en als dingen lukten, werd ik daar blij van. Aan vergaderingen had ik wel een bloedhekel, dus die hield ik altijd zo kort mogelijk. Toen ik op mijn 63ste met prepensioen ging, miste ik het werk aanvankelijk een beetje. Aan de andere kant: er werd steeds meer met computers gewerkt en ik zag het niet zitten om me daar nog uitgebreid in te verdiepen. Dan had ik waarschijnlijk serieus werkstress gekregen.”

Hoe hou jij balans tussen werk en privé? 6 tips

1. Hoe druk ook, neem af en toe pauze. Het liefst niet op de werkplek maar buiten. Een ommetje in de frisse buitenlucht helpt om weer fris te starten met de volgende taak.
2. Durf ‘nee’ te zeggen tegen een taak die je er echt niet meer bij kunt hebben.
3. Doe af en toe even helemaal niets. Zo maak je je hoofd leeg en krijg je nieuwe energie.
4. Houd lucht in je agenda. Plan niet alle dagen vol met afspraken en vergaderingen. Houd ruimte over om onverwachte zaken af te handelen.
5. Zorg voor een goede balans tussen werk en privé. Leg als stok achter de deur privétijd vast in je agenda.
6. Humor is dé manier om om te gaan met werkstress en even te ontladen. Zorg dat er af en toe gelachen wordt op het werk.